Ama etrafimda sukur etmeyi birakin mutlu olundugunda sahip oldugu seyler icin dua eden cok insan kalmamis. Bana bilakis mutlu oldugum zaman sukur etmek guzel bir huzur ve mutluluk veriyor. Ve bu vesile ile kendime dusen gorevi yapmis gibi hissediyorum. Dun aksam bayram gunu kotu bir haber aldigimda kendimi bu dusunceden cok uzak olarak gordum. Benim Allaha yeterince inancim yokmuydu? Ne oluyordu bana? Kotu haberin icerigi cok onemli degil bu yazimda. Her hangi felaket olabilecegini dusununun bu yazimi okurken. Benim dunyam basima yikilmisti. E ama hani derdi veren Allah dermaninida veriyor. Hayirda Allahtan serde Allahtan diyordun kendine Hulya? dedim. O anki duygularimi sadece size; hayalkirikligi olarak anlatabilirim. Baska tarifi yok. Ebedi bir saadet olarak mi gordum acaba ben etrafimda olanlari? Bu dunya yalan. Once bunu idrak etmem lazim. Ebedi saadet bizi bekliyor daha. O yuzden sukur etmeyi birakmamam lazim. Birakmamamiz lazim.
Dunden bugune cok sey degismedi bende sadece biraz daha sakinim. Sukur ediyorum. Bunu her saniye aklimdan cikarmamaya calisiyorum ama uyguladigim halde hala bir problem var sanki. Hallolmamis. ''Beterin beteri var'', ''onu bulamayanlarda var'' sozleri bana dogru bir haraket olarak gelmiyor. Bir baskasinin yoklugu uzerinden kendinde var olana tamah etmek olmuyor mu?
Yani ben o zaman baskasinin mutsuzlugunu kendimde mutluluk olarak mi goruyorum? Bu degil bence sukur etmek, ve cok bencilce. O yuzden ben bugun yine kafamda otomatige bagladigim sukur etme anlayisini cevirdim. Her neye inaniliyorsa kendi elimde olan ile sukur edecegim. Bir baskasinda olup olmamasi uzerine degil, Kendi dunumle, kendi sahip olamadigim zamanlar uzerinden yapsam daha iyi olacak. Bunu bulamayan var diyerek sukur edip bulamayan insan icin bir harakette bulunmamak sukur etmek degil zannimca. Ben bencil degilim.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten